ADWENT

         Słowo ADWENT, zapożyczone z języka łacińskiego, oznacza tyle co PRZYJŚCIE.  Oczekiwanie ludzi na przyjście zapowiedzianego Mesjasza – Zbawiciela zakończyło się z chwilą Jego narodzin w stajence betlejemskiej. Teraz oczekujemy powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa w chwale. To drugie przyjście będzie czasem sądu ostatecznego i końcem świata. Nastąpi ono według słów Chrystusa „w dniu, w którym się nie spodziewamy i o godzinie, której nie znamy”.

     Jest więc ADWENT zarówno pobożnym i radosnym oczekiwaniem na święta Bożego Narodzenia, w czasie których wspomina się przyjście na świat w ludzkim ciele Syna Bożego, jak również czujnym i odpowiedzialnym oczekiwaniem na drugie przyjście Chrystusa Pana na końcu wieków. Ten drugi wymiar Adwentu rozciąga się na całe życie człowieka.

         Adwent wzbudza w nas uczucia nadziei, bo chociaż teraźniejszość, w której żyjemy jest trudna i skomplikowana, a może nawet wydaje się nam bez wyjścia, to właśnie Adwent oznacza inną przyszłość.

         Historia jeszcze się nie skończyła - coś „nowego” stoi przed nami, coś „nowego” nas oczekuje. Nie jest to jednak ucieczka z twardej rzeczywistości w piękną ale nierealną przyszłość, Chrystus nie nakazywał nam nigdy ucieczki od świata i problemów życia, przestrzegał natomiast: „CZUWAJCIE” – to znaczy kochajcie Boga i człowieka w prawdzie. Kochać Boga to zachowywać Jego Przykazania. Kochać bliźniego to pragnąć dla niego dobra i przebaczać mu kiedy zbłądzi. Ostatecznie czuwa ten, kto trwa w łasce Bożej uświecającej - w tej, ktorą otrzymał na Chrzcie Świętym. W ten sposób powinniśmy przygotować się na DZIEŃ PRZYJŚCIA Chrystusa Pana.

   Zapraszamy na RORATY - codziennie od poniedziałku do soboty o godz. 18.00

Pierwsze objawienia Róży Duchownej rozpoczęły się 24 listopada 1946 r. w szpitalu w Montichiari. Pielęgniarka Pierina Gilli ujrzała kobiecą postać, w której piersi tkwiły trzy miecze, a szatę przystrajały trzy róże: biała, czerwona i złota. Maryja prosiła o modlitwę, pokutę i pokorę. Przy kolejnych objawieniach nakazywała szczególną modlitwę za osoby duchowne. Życzyła sobie również ustanowienia święta ku czci Róży duchownej. Objawienia trwały do 1976 roku. Figury Matki Bożej Róży Duchownej rozpowszechnione i znane są dzisiaj na całym świecie.

Objawienia Róży Duchownej w Montichiari jest bardzo dramatyczne ponieważ ukazała się ona z trzema wielkimi mieczami w piersiach. Pierwszy miecz oznacza według słów Matki Bożej księży i osoby poświęcone Bogu, zdradzających swoje powołanie. Drugi miecz oznacza księży i osoby duchowne, żyjących w grzechach śmiertelnych. Jest to równoznaczne z niegodnym odprawianiem Mszy św. i niegodnym przyjmowaniem Komunii. Trzeci miecz odnosi się do kapłanów i ludzi Bogu poświęconych, popełniających zdradę Judasza. Oznacza to, że nie tylko tracą powołanie i wiarę, ale stają się nawet wrogami Kościoła, który z tego powodu ponosi ciężkie szkody.

Matka Boża, objawiając się w Święto Niepokalanego Poczęcia, 8 grudnia 1947 r., pielęgniarce Pierinie Gilli w Montichiari we Włoszech powiedziała:

• "Życzę sobie, aby każdego roku w dniu 8 grudnia, w południe obchodzono Godzinę Łaski dla całego świata.
• Dzięki modlitwie w tej godzinie ześlę wiele łask dla duszy i ciała.
• Będą masowe nawrócenia. Dusze zatwardziałe i zimne jak marmur poruszone będą łaską Bożą i znów staną się wierne i miłujące Boga.
• Pan, mój Boski Syn Jezus, okaże wielkie miłosierdzie, jeżeli dobrzy ludzie będą się modlić za bliźnich.
• Jest moim życzeniem, aby ta Godzina była rozpowszechniona. Wkrótce ludzie poznają wielkość tej Godziny łaski. Jeśli ktoś nie może w tym czasie przyjść do kościoła, niech modli się w domu".

Piątek – 8 grudnia – Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.

O godzinie 12⁰⁰ zapraszamy na Godzinę Łaski. Matka Boża, podczas objawień w Montichiari we Włoszech, powiedziała, że w tej godzinie ześle wiele łask dla duszy i ciała. Będą masowe nawrócenia a dusze zatwardziałe znów staną się wierne i miłujące Boga. W dniu uroczystości nie obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych. 

Mszą Świętą wieczorną, rozpoczniemy trwające do niedzieli, Rekolekcje Adwentowe. Poprowadzi je Ks. Paweł Nowak – Penitencjarz oraz Misjonarz Miłosierdzia naszej diecezji.

W sobotę Msze Święte rekolekcyjne o godz. 9⁰⁰ i 18⁰⁰.

Spowiedź w sobotę od godz. 8⁰⁰ i po południu od godz. 17⁰⁰.

W naszym kościele są do nabycia tradycyjne świece Caritas, poprzez które możemy się włączyć w Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom - w tym roku organizowane pod hasłem: MIŁOSIERDZIE JEST JEDNO. Ta zapalona na wigilijnym stole świeca jest symbolem solidarności z najbardziej bezbronnymi ofiarami ubóstwa. Dzięki tej akcji corocznie dożywiane jest tysiące dzieci w szkołach i świetlicach, organizowana jest pomoc edukacyjna oraz letni wypoczynek. W tym roku 10 groszy z każdej świecy w Polsce przeznaczane jest na pomoc dzieciom z Ameryki Południowej. Ofiary za świece wynoszą: mała świeca – 9 zł. i duża świeca – 20 zł.

Diecezja Sosnowiecka we współpracy ze Stowarzyszeniem Katolickim Przyjaźń Jaworznicka organizuje zbiórkę pieniędzy na rzecz naszych rodaków mieszkających w ogarniętej wojną Ukrainie, w polskiej parafii pw. Św. Wawrzyńca w Żółkwi. Zachęcamy wszystkich do włączenia się w tą inicjatywę. Szczegółowe informacje dostępne są na plakacie i w Internecie.

Październik miesiącem Różańca Świętego.

Począwszy od 1 paźziernika 2023r. - Nabożeństwo Różańcowe codziennie o godz. 17¹⁵.

W środę 26 maja 2021r. Ks. Bp Grzegorz Kaszak poświęcił Monstrancję do całodziennej Adoracji Najświętszego Sakramentu w kaplicy bocznej naszego kościoła. Od tego dnia ADORACJA TRWA codziennie z wyjątkiem niedzieli i uroczystości z niedzielnym porządkiem sprawowania liturgii.

      Nawiedzajmy Pana Jezusa wystawionego w Świętej Hostii, choćby na krótką modlitwę. Św. Piotr Apostoł w swoim liście napisał wstrząsające słowa: Wszystkie wasze troski przerzućcie na Niego, gdyż Jemu zależy na was. (1 P 5, 7). Nie ma lepszego momentu, kiedy możemy składać swoje życie w ręce Jezusa - z wszystkimi jego ciężarami i troskami - jak chwila adoracji Najświętszego Sakramentu.

„Jedna chwila prawdziwej Adoracji ma większą wartość i przynosi więcej owoców, niż najintensywniejsza działalność, choćby to była działalność apostolska.” (Jan Paweł II)

     Dla Jana Pawła II, którego całe życie przeniknięte było głębokim zjednoczeniem z Bogiem na modlitwie, najważniejsze miejsce zajmowała Eucharystia, a także związana z nią adoracja Najświętszego Sakramentu. Papież uważał, że: „Wśród różnych praktyk pobożnych adoracja Jezusa sakramentalnego jest pierwsza po sakramentach, najbardziej miła Bogu i najbardziej pożyteczna dla nas”. Eucharystia jest nieocenionym skarbem: nie tylko jej sprawowanie, lecz także jej adoracja poza Mszą św. pozwala zaczerpnąć z samego źródła łaski" (Ecclesia de Eucharistia, 25).

         Adoracja w Kaplicy trwa od poniedziałku do soboty w godzinach od 7.30 - 17.45.

         W niedzielę Adroacja od 13.30 - do Mszy Świętej wieczornej

Kancelaria parafialna jest czynna:

• W poniedziałek, wtorek, czwartek i piątek po Mszy Świętej wieczornej od godz. około 18.30 - 19.00
• W środę i sobotę kancelaria jest nieczynna!
• W sprawach pilnych poza w/w godzinami.

W najbliższy wtorek - 30 maja 2023 roku - będziemy przezywać Liturgiczną Uroczystość Św. Józefa Marello Biskupa - Założyciela Zgromadzenia Oblatów św. Józefa. O godz. 18⁰⁰ zostanie odprawiona uroczysta Msza Święta, na zakończenie której odmówimy litanię do Św. J. Marello. W niedzielę Zesłania Ducha Świętego – 28 maja – podczas nabożeństwa majowego, rozpoczniemy Triduum przygotowujące nas do tej uroczystości.

WIZERUNEK DUCHOWY ŚW. JÓZEFA MARELLO

       Św. Józef Marello jest świętym beatyfikowanym i kanonizowanym przez Papieża Jana Pawła II. Był biskupem i Założycielem Zgromadzenia Oblatów Św. Józefa z Asti, w północnych Włoszech.

Okres historyczny

       Św. Józefa Marello żył w drugiej połowie XIX wieku. By lepiej zrozumieć osobowość i dokonania człowieka należy zwrócić uwagę na epokę, w której wzrastał, żył i działał.

       W wieku XIX Europa uzyskuje bardzo wysoki stopień swego rozwoju. U jego podstaw znajduje się niespotykany dotąd rozwój przemysłu i techniki, idący w parze z gwałtownymi przemianami społeczno - politycznymi i demograficznymi (ciekawostką jest, że ludność Europy zwiększa się ze 187 milionów w roku 1800 do 401 milionów w roku 1900. Znamienne jest także to, że olbrzymia część tego przyrostu dokonuje się w wielkich miastach, które stają się centrami europejskiego przemysłu).

       Sytuacja polityczna Europy, w tym okresie, jest bardzo niespokojna. Liberalizm stał się hasłem bardzo popularnym w środowiskach najbardziej postępowych a z drugiej strony najbardziej znienawidzony w środowiskach konserwatywnych. Liberalizm ten jest dzieckiem Oświecenia. Stanowił reakcję przeciw dawnemu porządkowi społeczno – politycznemu, istniejącemu przed Rewolucją Francuską. Przełom XVIII i XIX wieku charakteryzuje się polityczną dominacją Francji i Napoleona, mającego ochotę na podbój Europy. Kościołowi Chrystusowemu z jednej strony zagrażał będzie Gallikanizm, z drugiej Józefinizm i tzw. Kulturkampf. We Włoszech, które interesują nas najbardziej, sytuacja także jest bardzo napięta. Włochy przeżywają okres, który przez historyków jest określany jako risorgimento –odrodzenie. Coraz częściej dochodzi do ruchów rewolucyjnych, zmierzających do zjednoczenia małych księstw w jedno wielkie państwo Włoskie. Kongres Wiedeński z 1815 roku nie daje Włochom jedności narodowej. W dalszym ciągu obce dynastie panują w ich księstwach: na północy Habsburgowie, na południu Burboni. Wszelkiego rodzaju próby rewolucji zaraz dławione są przez Austrię (1820 r.; 1831r.). W 1848 roku król Sardynii Karol Albert obwołuje się Królem Włoch tzw. rewolucyjnych, ale zwyciężony przez feldmarszałka Kadetzkiego szybko ustępuje na rzecz swego syna Wiktora Emanuela II. Sytuacja ta jest o tyle ważna, że w pewien sposób będzie rzutowała na rozwój młodego Józefa Marello. W 1859 roku Piemont, gdzie urodził się Marello, i Sardynia pod berłem Wiktora Emanuela II i jego ministra Cavura zwyciężają Austrię. W 1861 roku Wiktor Emanuel przyjmuje tytuł króla zjednoczonych Włoch. Rzym jeszcze przez krótki okres jest wspomagany przez Francuzów, później drogą plebiscytu przyłączony jest do Królestwa Włoch. Pozycja geograficzna Piemontu, w którym urodził się Marello, powoduje, że w nim krzyżują się wszystkie te ruchy, które można nazwać polityczno – społeczno – gospodarcze. Rodzą się i ścierają ze sobą różne prądy, partie i ruchy: zwolennicy Mazziniego, Garibaldiego i Cavura, umiarkowani demokraci, liberałowie, masoni, klerykałowie i socjaliści. Piemont jest w pewnym sensie ogniskiem zapalnym.

       Kościół także znajduje się w bardzo trudnym położeniu.

       Można powiedzieć, że w wiek XIX Kościół Katolicki wszedł z ciężkim bagażem trudności, zagrożeń i niepewności, których coraz to nowe odcienie pojawiały się z dnia nadzień. Wzrastająca wrogość do Kościoła, chęć wyeliminowania Boga z życia ludzkiego, kult rozumu, postępująca degradacja moralności zdawały się go stawiać w tragicznej sytuacji. Mocarstwa posuwają się do tego, by z Kościoła uczynić aparat władzy. Pius VI umiera na wygnaniu, a jego następca Pius VII, po chwilowym sukcesie także trafia do niewoli ( po 4 latach wraca na tron papieski). Kościoły lokalne są atakowane przez masonów, socjalistów i liberałów. Biskup Asti, gdzie wychowywał się Marello, nie wytrzymał psychicznie zorganizowanej na siebie nagonki i wyjechał. Diecezja była przez 10 lat bez biskupa. Sam Kościół przeżywa na swoim podwórku duże podziały, błędy – jak choćby jansenizm, zbytni racjonalizm, liberalizm i materializm, który przenika nawet za ściany seminariów, szkół i kolegiów katolickich (między innymi właśnie świadectwo życia księży – podziały, zatargi między sobą - jest powodem, że młody kleryk Marello rezygnuje z seminarium). Poszczególne diecezje, jak piszą historycy Kościoła, nie współpracowały między sobą, brakowało im jasnych i pewnych kierunków działania. Są jednak wielkie osobowości tamtego okresu, które idąc pod prąd dają świadectwo wiary na trudnej ziemi Piemonckiej. Do nich należą między innymi: Św. Jan Bosko, Św. Leonardo Murialdo, Św. Franciszek Faa di Bruno, Św. Józef Cottolengo, Św. Józef Cafasso. Na tej burzliwej scenie pojawia się także Papież Pius IX, i jego szlachetne, zrodzone z cierpienia dzieło. Był papieżem bardzo atakowanym przez skrajny antyklerykalizm. Jego pontyfikat znaczą takie wydarzenia jak: dogmat o Niepokalanym Poczęciu NMP z 8 grudnia 1854; W 1864 roku, w zebranych w 80 propozycjach, odważnie występuje przeciw poważnym i niebezpiecznym błędom, dotyczącym wiary i rozumu, Kościoła i Państwa, Prawa i Społeczeństwa. 29 czerwca 1869 roku zwołuje Powszechny Sobór Watykański I. Otwiera go 8 grudnia 1869 r. 13 lipca 1870 roku ogłasza dogmat o Nieomylności Papieża w sprawach wiary i moralności. Mniej więcej w takim klimacie przychodzi żyć Józefowi Marello.

Krótki życiorys

       Św. Józef Marello urodził się 26 grudnia 1844 roku w Turynie. Tego samego dnia zostaje ochrzczony i otrzymuje imię Świętego, który później stał się wzorem i natchnieniem całego jego życia. Rodzina jego pochodziła z San Martino Alfieri, pogodnej wioski astyjskiej, położonej na wzgórzu, blisko rzeki Tanaro. Po śmieci Matki, a ma wtedy 4 lata, tutaj właśnie spędzi swe dzieciństwo wraz ze swoim młodszym o 3 lata bratem. Tutaj rozpocznie się jego powołanie. Śmierć Matki bardzo mocno wpłynie na jego pobożność Maryjną. Sam później wyzna, że są razem z bratem szczęściarzami, bo ich ziemska matka wpoiła im miłość do Matki Niebieskiej: „Już w dzieciństwie jeszcze zanim poznaliśmy tajemnicę Eucharystii, uczono nas nabożeństwa do Matki Bożej: jestem szczęśliwy, że zostaliśmy tak wychowani”. Stąd Maryja razem ze Św. Józefem będą po Bogu najważniejszymi osobami w jego życiu. Jako mały chłopiec układa modlitwę, która zachowała się do dzisiaj: „Do twych najświętszych stóp padamy Maryjo, nazywamy Cię prawdziwą Matką Boga, teraz i na wieki obierając Cię naszą Matką Niebieską”.

       Opisując jego dzieciństwo i młodość liczni biografowie ukazują go jako człowieka posłusznego, rozważnego, chętnie uczącego się i pobożnego, podkreślając jednocześnie, że był normalnym chłopcem, który lubił pograć w piłkę, czy też inne formy zabawy. Był na tyle odpowiedzialny i na swój wiek dojrzały, posiadając przy tym już trochę wiedzy religijnej, że proboszcz powierza mu prowadzenie katechezy dla jego rówieśników – uczy ich po prostu katechizmu. W wieku dwunastu lat ojciec zabrał go na wycieczkę do Savony, nad morze, do Sanktuarium Matki Bożej Miłosierdzia. Jest to znamienne wydarzenie, gdyż przed jej wizerunkiem gorąco się modlił, a zaraz po powrocie do domu poszedł do ojca i powiedział mu, że chce iść do seminarium. Czterdzieści lat później tam, w Savonie, w apartamentach, gdzie był więziony przez Napoleona Papież Pius VII, będzie umierał. Savona więc będzie niejako z Opatrzności Bożej wpisana w jego życie.

       Młody seminarzysta Marello od początku zaczyna wyróżniać się w nauce i pracy. Jest przez wszystkich lubiany. Koledzy później będą wspominali, że przełożeni stawiali go za wzór. Jednak sielanka seminarium nie trwa zbyt długo. Marello wchodzi w stan duszy, który określa się jako kryzys, czy też próba powołania. Wiosną 1859 roku wybucha wojna między Piemontem i Austrią. Seminaria zostają zamknięte, a budynki zamienione na szpitale i koszary wojskowe. Seminarzyści zostają wysłani do domów rodzinnych lub też zamieszkują na stancjach, przy znajomych rodzinach. Marello zatrzymuje się u jednej ze znajomych rodzin w Asti. Dalej uczęszcza na wykłady, które odbywają się w miejscowej Kurii. Przeżywa jednak wewnętrzny kryzys, do którego dokłada się zły przykład lokalnego kleru, między którym dochodzi do wielu zatargów, o których Marello co rusz słyszy. Taka sytuacja sprzyja, że kryzys powołania kieruje jego uwagę na popularną już politykę i socjalne sprawy społeczeństwa – Marello marzy, aby coś wymiernego uczynić dla ludzi, i w ten sposób poprawić ich byt. Wzrasta także jego zainteresowanie filozofią. Prawdopodobnie ojciec, który nie ukrywał nigdy, że jego pragnieniem było, by syn poszedł w jego ślady i przejął po nim przedsiębiorstwo handlowe, widząc jego kryzys duchowy, z zadowoleniem przyjmuje wiadomość, że syn chce opuścić seminarium. Marello odchodzi z seminarium i zaczyna studia najpierw handlowe a później techniczne – chce zostać geometrą. Jednocześnie daje się zafascynować prądom rewolucyjnym, mającym pomóc - jak mu się wydaje - ludziom najuboższym. Jednak bardzo szybko zorientuje się - jak sam później wyzna - że w tym świecie, który go zafascynował, w tych wszystkich projektach mających uzdrowić ludzkość nie było miejsca dla Boga. I to go przeraziło. Nie znajduje już dla siebie miejsca w tak rozwijającym się świecie. Wydaje się, że wraz z opuszczeniem seminarium, kryzys Józefa nie tylko się nie skończył ale wręcz pogłębił. Teraz już naprawdę nie wie co ze sobą zrobić. W Bożym świecie nie ma jednak przypadków i wszystko po coś się wydarza. Tak wewnętrznie rozdartego Marello dopada bardzo poważna - by nie rzec śmiertelna – choroba. Zapada na tyfus i praktycznie umiera. Wtedy ma miejsce wyjątkowe doświadczenie w jego życiu - we śnie widzi Maryję, która mówi mu, że wyzdrowieje, jeśli wróci na drogę kapłańską. Marello składa obietnicę: jeśli wrócę do zdrowia wrócę do seminarium. I tak się dzieje. Następuje zwrot najpierw w przebiegu choroby a następnie w jego życiu. Po podjętej decyzji o powrocie so seminarium bardzo szybko i cudownie wraca do zdrowia. Po miesiącu jest już na nowo klerykiem. Wszyscy traktują to jako cud.

       We wrześniu 1868 roku przyjmuje święcenia kapłańskie. Po święceniach zostaje sekretarzem biskupa Asti Carlo Savio. Jest jednocześnie jego spowiednikiem. Wraz z biskupem uczestniczy w Soborze Watykańskim I. Na Soborze poznaje przyszłego papieża Leona XIII, który później ustanowi go biskupem Aqui, mówiąc, że Marello jest perłą wśród duchowieństwa. Jest zafascynowany Kościołem – Kościołem zjednoczonym pod jedynym Pasterskim przewodnictwem Papieża. Jedność każdego kapłana z Papieżem uważa za kluczową i niepodlegającą dyskusji. Jest to posłuszeństwo samemu Chrystusowi.  

       Pomimo wielkich pragnień Józef Marello nigdy nie pracował na parafii jako wikariusz, czy proboszcz. Wiele razy wyrażał świętą zazdrość swoim współbraciom kapłanom, którzy pracowali w duszpasterstwie parafialnym. Tą sytuację przyjmował jako cząstkę swej ofiary swego „krzyża”. W pewnym momencie życia zapragnął wstąpić do Trapistów, by całkowicie oddać się modlitwie. Od tego zamiaru odwodzi go biskup Savio, mówiąc mu, że Bóg żąda od niego czegoś innego. Marello szybko zorientował się, że może Bóg od niego chce, by ożywił życie zakonne w Piemoncie – życie zakonne tak bardzo niszczone przez nowe prądy. W 1878 roku daje początek nowemu Zgromadzeniu Zakonnemu – Oblatom św. Józefa. Stawia przed nimi zasadniczy cel: mają być zakonnikami. Później wyznacza im zadanie apostolskie: mają ewangelizować i uczyć katechizmu.

       Z wielu obowiązków jakie, spełniał Marello należy wspomnieć, że będąc już księdzem był dyrektorem sierocińca i przytułku dla ubogich. Spowiednikiem w katedrze i Seminarium. Kanonikiem Kapituły w Asti, a później Archidiakonem.

       W 1889 roku zostaje biskupem Aqui – sąsiedniej diecezji. Podczas pasterzowania diecezją przez 6 lat zwizytuje każdą parafię – nawet tą najmniejszą. Umiera 30 maja 1895 roku w Savonie, w apartamentach, gdzie więziony był Papież Pius VII.

       W 1993 roku został beatyfikowany, a w 2001 roku kanonizowany przez Jana Pawła II.

Józef Marello jako kapłan.

       Trzeba zaznaczyć, że Józef Marello mimo spełnianych funkcji i urzędów, przede wszystkim był kapłanem posłanym do ludzi. Bardzo ubolewał, że po święceniach kapłańskich wszyscy jego współbracia kapłani zostali nominowani do pracy duszpasterskiej na parafiach a on, jak to określił, „pozostał za biurkiem”.

       Pierwszym rysem jego duchowości kapłańskiej jest to, że kapłan musi być jak Chrystus. Nie może być inny. Już jako kleryk w swej regule życia napisał: Biada klerykowi, który przypuszcza, że dostąpi stanu kapłańskiego bez ducha Jezusa Chrystusa. Później będzie to wielokrotnie powtarzał i swoim Oblatom i klerykom swego seminarium w Aqui. Prawdziwym „ratio” dla kleryka, słuszną pedagogią i podstawową ascetyką jest „duch Chrystusowy. Kapłan ukształtowany w duchu Chrystusa powinien być czysty, doskonały i wykształcony. Stąd Marello już w seminarium starał się żyć w jak największej jedności z Chrystusem, gdyż siła kapłana tkwi w jego zjednoczeniu z Chrystusem. Dar kapłaństwa wzbudzał w nim ogromny entuzjazm. Pisał: My klerycy, przywróćmy piękne stare czasy, kiedy kapłaństwo budziło cześć i uwielbienie wśród ludu swą żywą wiarą i głębokim miłosierdziem. Lub też: Chrystus w naszych sercach jest współczynnikiem nieskończoności. A my, biedne liczby zbliżone do zera, możemy mnożyć się stopniowo aż do wielkości liczb nieskończonych.

       Kapłan, którego widzi Marello musi być przygotowany pod każdy względem: kulturalnym, duchowym i intelektualnym. W skrócie o tym powie, że Ewangelię kapłan musi głosić życiem. Dewizą kapłana powinno być: Praca w czystości intencji, modlitwa pełna ufności i wytrwałości, całkowita zgodność z wolą Bożą: oto dewiza prawdziwych sług Pana. Uczyć, poznawać, kochać i wprowadzać w życie naukę Jezusa Chrystusa. Bronią w ręku kapłana jest duch ofiary: Odwagi! Odwagi! Biada nam, jeśli staniemy się bezbronni. Uzbrójmy się i to prędko: modlitwa, dystans do spraw przyziemnych, gorliwość w głoszeniu chwały Boga, pragnienie sprawiedliwości, działanie dla odkupienia dusz, duch poświęcenia, pokory i pokuty, oto nasza broń, którą musimy zdobyć, skupiając się wokół naszego sztandaru, gotowi na wezwanie.

        Kapłaństwo jest tak wielkim skarbem, że Marello rezygnuje z wakacji poprzedzających święcenia, zostaje w seminarium, by jak najlepiej przygotować się do niego. Przed święceniami pisał: O jakże biedni jesteśmy, którzy wielkimi krokami zbliżamy się do strasznego dnia naszego wyświęcenia! Dusza kapłana jest czymś wielkim w obliczu świata, aniołów i samego Boga.

        Eucharystia dla Marello jest centrum życia. Każda Msza św. była dla niego autentycznym Zmartwychwstaniem. W parafiach diecezji Aqui pozostało na długo w żywej pamięci wspomnienie jak ich biskup celebrował Mszę Św. Był to zawsze najważniejszy element wizyty duszpasterskiej. Księża, którzy gościli biskupa w swych parafiach z zawstydzeniem mówili, że .... była to dla nas kapłanów prawdziwa lekcja liturgii i skromności, obserwować jak On celebrował Eucharystię. Tak silnie utożsamiał się z ofiarą eucharystyczną. Niektórzy mówili wręcz, że Msza św. celebrowana przez Marello sama już jest kazaniem. Choć były dość długie to jednak podbijały serca wiernych.

       Kapłan musi w każdej chwili obcować z Chrystusem – to klucz jego duchowości. I na pewno na pierwszym miejscu jest Eucharystia. Drugie to modlitwa przed Najświętszym Sakramentem. Znamienny jest fakt, że klerycy podglądali Go w katedrze jak długi czas modlił się klęcząc przed tabernakulum. Mówili, że on naprawdę rozmawia z Bogiem.

       Kapłan, mimo swej wielkiej godność, musi jednak pamiętać o pokorze. Hierarchię jego zaangażowania w pracy Marello wyznacza w słowach: Pokochaj pracę skromną, ukrytą, o którą nikt się nie troszczy, za którą nikt nie podziękuje, która błyszczy jednak we tajemnicy przed obliczem Boga samego. Tę dewizę rozciąga na całe życie, nie tylko kapłana, ale i zakonnika. Wzorem jest Św. Józef, o którym świat nie wiele wiedział, a który w swych ramionach trzymał Syna Bożego i pierwszy troszczył się o Niego. Tak jak Św. Józef troszczył się o Chrystusa tak każdy kapłan powinien troszczyć się o Kościół, który jest umiłowaną oblubienicą Chrystusa i jednocześnie Chrystusem. Św. Józef obok Maryi zajmuje szczególne miejsce w jego życiu. W nim upatruje wzór dla kapłana, gdy chodzi o to całkowite zawierzenie, zaufanie Bogu, pokorę, cichość, posłuszeństwo – nawet w obliczu spraw, których się nie rozumie, a także gdy chodzi o to intymne, bliskie obcowanie z Jezusem i Maryją w spełnianiu wielkich dzieł Bożych. Dlatego między innymi patronem zgromadzenia zakonnego, które powołał do istnienia jest Św. Józef. Ze św. Józefem będzie się też wiązała wielka ufność w Opatrzność Bożą. Św. Józef Marello nieustannie powtarzał, że Bóg w swej opatrzności, w odpowiednim momencie wskaże, co należy czynić. A w odniesieniu do Św. Józefa nie raz powtarzał w trudnościach, że Św. Józef z pewnością o wszystko się zatroszczy.

       Według Św. Józefa Marello każdy kapłan z zasady jest katechetą. Musi głosić Chrystusa swoim życiem. Przede wszystkim trzeba zatroszczyć się o młodzież, która jest najbiedniejsza, bo pozostawiona sama sobie, opuszczona, zdana tylko na siebie a potem niesłusznie oskarżana.  W tej służbie powinien wykorzystywać wszelkie godziwe środki, którymi świat się posługuje. I tak pisze o poczcie, która co dopiero zaczęła funkcjonować, że jest wspaniałą sprawą! Łączy nas ona duchowo z najdroższymi nam osobami. Umożliwia nam przeżywanie wspaniałych godzin.; daje nam możliwość swobodnego wypowiadania się, przesyłania słodkich słów przyjaźni; jest środkiem przekazu wszelkich uczuć, wszelkich drgań naszego serca. Posługujmy się więc tą Bożą posłanką, jaką jest poczta; posługujmy się nią, by komunikować sobie wzajemnie radości i troski, aby śmiać się i płakać razem, aby wspólnie przezywać nadzieje i niepokoje, aby utwierdzać się, wzajemnie dodając sobie otuchy na trudnej ścieżce cnoty. Z takim samym entuzjazmem podchodził do czasopism, w których upatrywał wspaniałe narzędzia ewangelizacji.

       Całkowite oddanie się Bogu - aż do ofiary z własnego życia włącznie - stanowi najważniejszy rys duchowości Św. Józefa Marello jako kapłana. W tym oddaniu zawiera się to wszystko, co o Marello zostało tutaj napisane. Znamiennym potwierdzeniem tej tezy są okoliczności jego śmierci. Z końcem maja 1989 roku Biskup Józef Marello został zaproszony na uroczystości 300 - lecia śmierci Św. Filipa Nereusza do Savony. Ponieważ od dłuższego czasu stan jego zdrowia się pogarszał i czuł się bardzo źle wielu mu ten wyjazd odradzało. Kiedy prosili go wręcz, by odmówił miał odpowiedzieć: Jeśli trzeba jechać do Savony to pojedziemy; jeśli trzeba umrzeć w Savonie to umrzemy. Pojechał i faktycznie tam umarł, dokonując szczególnego aktu ofiary. Umierając bowiem bardzo świadomie złożył Panu swoje życie w zamian za księży swej diecezji, za kleryków i Oblatów. Bóg przyjął jego ofiarę. Zmarł 30 maja 1889 r. w Savonie.

Ks. Stanisław Kozik OSJ

Na podstawie: Giovanni Galliano: Un testiomone del suo tempo, Edizioni Josef, Roma, 1989 oraz Paolo Risso: Nazywali Go Ojcem, Warszawa, 2002r.